Το παιδί έτρεχε.Γελούσε όποτε ήθελε και όταν σοβάρευε ετοιμαζόταν να πει κάτι αλλά σιώπαινε και κατέβαζε το κεφάλι.Το τσουλούφι στα μαλλιά του ήταν η μόνη του έγνοια για την εμφάνιση του.Το άφηνε να πέφτει επιδέξια προς τη δεξιά πλευρά του προσώπου του και θύμωνε κάθε φορά που οι μεγάλοι του το χαλούσαν χαιδεύοντας τα μαλλιά του προς τα πίσω.
Το παιδί έβγαζε την παλάμη του ανοιχτή κάτω απο τη βροχή κι άφηνε τους βόλους του να βραχούν στο χώμα.Η μυρωδιά τους γινόταν φυσική κι αυτό του άρεσε.Το παιδί έπινε γάλα.Κάθε πρωί πριν πάει στο σχολείο έχωνε το κεφάλι του κάτω απο τη βρύση και το έπλενε βιαστικά.Θύμωνε με τους δασκάλους του,αγαπούσε τους συμμαθητές του.Για το παιδί όλα ήταν γεμάτα ζωή και η ζωή ήτανε μια.Ήθελε να πετάει αεροπλάνο και να δει όλα τα βουνά του κόσμου.Θεοποιούσε τους φανταστικούς ήρωες του και ονειρευόταν πως θα σώσει τον κόσμο.Φανταζόταν οτι το κορίτσι του ήταν αιχμάλωτο και πως έπρεπε να το σώσει.Και τότε σκαρφιζόταν χίλιους τρόπους για να γίνει ήρωας και να τη γλυτώσει απο τους κακούς.Το παιδί δεν ήξερε τι πρέπει.Ή τι δεν πρέπει.Του άρεσαν όλα τα γλυκά κι απεχθανόταν τις μελιτζάνες.Αγαπημένο χρώμα δεν είχε. Όταν το παιδί κουραζόταν ξάπλωνε στο γρασίδι κι αγκάλιαζε τη γη. Η αγαπημένη του μουσική ήταν μια απροσδιόριστη μελωδία στο μυαλό του και δεν μπορούσε να την τραγουδήσει σε κανέναν. Μπροστά στον καθρέφτη παραμόρφωνε το πρόσωπο του με τις αναρίθμητες εκφράσεις που έπαιρνε.Όταν όμως το έβγαζαν φωτογραφία δεν έκανε καμία γκριμάτσα.Το παιδί έτρεχε...
