"Η μοναξιά"
της Κατερίνας Γώγου

"Η μοναξιά,δεν έχει το θλιμένο χρώμα στα μάτια,της συννεφένιας γκόμενας.
Δεν περιφέρεται νωχελικά κι αόριστα,κουνώντας τα γοφιά της στις αίθουσες συναυλιών,και στα παγωμένα μουσεία.
Δεν είναι κίτρινα κάδρα παλαιών "καλών" καιρών,και ναφθαλίνη στα μπαούλα της γιαγιάς,μενεξελιές κορδέλες και ψάθινα πλατύγυρα.
Δεν ανοίγει τα πόδια της με πνιχτά γελάκια,βοιδίσο βλέμα κοφτούς αναστεναγμούς,κι ασορτί εσώρουχα.

Η μοναξιά,Έχει το χρώμα των Πακιστανών η μοναξιά,και μετριέται πιάτο-πιάτο,μαζί με τα κομμάτια τους,στον πάτο του φωταγωγού.
Στέκεται υπομονετικά όρθια στην ουρά,Μπουρνάζι - Αγ. Βαρβάρα - Κοκκινιά,Τούμπα - Σταυρούπολη - Καλαμαριά,Κάτω από όλους τους καιρούς,με ιδρωμένο κεφάλι.

Εκσπερματώνει ουρλιάζοντας κατεβάζει μ΄αλυσίδες τα τζάμιακάνει κατάληψη στα μέσα παραγωγής,βάζει μπουρλότο στην ιδιοχτησία,είναι επισκεπτήριο τις Κυριακές στις φυλακές,ίδιο βήμα στο προαύλιο ποινικοί κι επαναστάτες,πουλιέται κι αγοράζεται λεφτό λεφτό ανάσα ανάσα,στα σκλαβοπάζαρα της γης - εδώ κοντά είναι η Κοτζιά-ξυπνήστε πρωί.
Ξυπνήστε να τη δείτε.
Είναι πουτάνα στα παλιόσπιτα,το γερμανικό νούμερο στους φαντάρους,και τα τελευταία ατελείωτα χιλιόμετρα ΕΘΝΙΚΗ ΟΔΟΣ - ΚΕΝΤΡΟ -στα γατζωμένα κρέατα από τη Βουλγαρία.

Κι όταν σφίγγει το αίμα της και δεν κρατάει άλλο,που ξεπουλάν τη φάρα της,χορεύει στα τραπέζια ξυπόλυτη ζεμπέκικο,κρατώντας στα μπλαβιασμένα χέρια της,ένα καλά ακονισμένο τσεκούρι.
Η μοναξιά,η μοναξιά μας λέω.
Για τη δική μας λέω,είναι τσεκούρι στα χέρια μας,που πάνω από τα κεφάλια σας
γυρίζει
γυρίζει
γυρίζει
γυρίζει..."


Η ποίηση της είναι καρφί στο σημερινό πολιτικό σκηνικό και κυρίως πνοή στο μπούκωμα που χωρίς να το καταλαβαίνουμε μας πνίγει..Όλοι ζούμε καθημερινά άλλοι αποδεχόμενοι ευχάριστα (απορώ..)την τρέχουσα κατάσταση, άλλοι γκρινιάζοντας λίγο κι ελάχιστοι φωνάζοντας ουσιαστικά.Όλοι πάντως αποδεχόμαστε.Παθητικά.
Θα μου πεις και τι θες να κάνω?Να βγω στους δρόμους?Να με μπουζουριάσουνε και να βλέπουν οι "άλλοι" απο την τηλεόραση αν το δείξει?Και?Μετά?Τι?
Πρώτη απο όλους εμένα μουτζώνω.Πιτσιρίκι έβγαινα πιο εύκολα στους δρόμους,τώρα όχι.Παραιτήθηκα.Κι είμαι ακόμα "πιτσιρίκι"..
Μα πόσο να φωνάξεις?
Πόσο να ουρλιάξεις?
Πόσες φορές να πεις Φτάνει πια!
Η αδικία με χτυπάει στο στομάχι...Υποφέρω, δεν αντέχω!
Πως μένουμε παθητικοί στα όσα συμβαίνουν?
Ζούμε τη χειρότερη δικτατορία.Επειδή τη βαφτίσαμε δημοκρατία.